In de ‘overlevingsstand’… en hoe je daar ook weer langzaam uit kunt komen.
Dit ervaarde ik recent toen ik plotseling geconfronteerd werd met een acute en ernstige medische situatie van een dierbare. Mijn hoofd werkte prima: ik kon actie ondernemen, regelen, zorgen, etc… overleven dus. Maar de toegang tot mijn gevoel was grotendeels geblokkeerd, ik voelde nauwelijks contact met mijn lichaam. In de meest spannende uren werd ik me zelfs bewust dat ik ook actief uit mijn lichaam wilde blijven en afleiding zocht in zaken buiten mij, zoals appen en bellen.
Op rustige momenten en in een veilige omgeving lukte het me na een paar dagen om wel weer voorzichtig contact te maken met mijn lichaam, en daarmee met mijn gevoel. Er kon spanning wegvloeien en ik voelde weer meer bodem in mezelf.
Nou gebeurde dit mij in een acute situatie, en was ik mezelf bewust dat ik de verbinding met mijn lichaam kwijt was. Heel vaak zijn mensen onbewust in zo’n overlevingsstand geraakt, vroeger… als reactie op een heftige situatie of gebeurtenis waar je op dat moment niet mee om kon gaan. In je huidige leven is deze overlevingsstand niet meer nuttig en nodig, en kan het je zelfs behoorlijk belemmeren om jouw leven vol te kunnen leven. Ook in zo’n situatie is het (opnieuw) contact maken met je lichaam een onmisbare stap om uit je overlevingsstand te komen.